Rozdział 20

Odwróciłam się i ujrzałam jak biegnie za nami grupka fanek One Direction.
- A nie mówiłem - powiedział pod nosem Niall.
Tak to prawda, miał racje al mi to nie przeszkadzało. Cieszyłam się że mimo iż wiedział jakie mogą być konsekwencje to mi uległ i się zgodził na te zakupy.
Ochroniarz skutecznie powstrzymał dziewczyny od zbliżenia się do Nialla, stanął przed drzwiami pierwszego sklepu przepuszczając nas najpierw do środka. Był to sklep zoologiczny. Musieliśmy kupić mnóstwo rzeczy.
Udało nam się opuścić sklep ze smyczą, karmą, piłeczką, zabawkami, legowiskiem i innymi tego typu akcesoriami. Gdy zmierzaliśmy do wyjścia już niestety znajdowali się tam paparazzi. Na to niestety nic nie mogliśmy poradzić. Niall nie zważając na całą tą sytuację do jednej ręki chwycił torbę z zakupami a drugą dłonią ujął moją. Dumny wyszedł ze sklepu trzymając mnie blisko siebie. Był kochany.
Oboje wiedzieliśmy że jutro pewnie nie jedno nasze wspólne zdjęcie pojawi się w internecie ale chyba byliśmy na to gotowi.
Zakupy nie należały raczej do spokojnych. Chodziliśmy od sklepu do sklepu a za nami podążał ochroniarz, fotografowie i rozwrzeszczane dziewczyny. Udało nam się kupić to co mieliśmy w planie czyli jakieś jedzenie bo nasza lodówka świeciła pustkami, buty i nowe spodnie dla Nialla, Olivia prosiła mnie o zmywacz do paznokci, waciki i tonik no i na końcu poszliśmy do mojego ulubionego sklepu. Potrzebowałam kupić sobie jakieś nowe ciuszki.
W sklepie byłam tylko ja, mój chłopak i ekspedientka oraz ochroniarz który pilnował wejścia.
- No to co chciała byś kupić? - spytał Niall.
- Hym no sama nie wiem. Potrzebuję jakieś buty, nowe spodnie i sukienkę - odpowiedziałam rozglądając się po wieszakach.
- No to szukaj a ja sobie tutaj posiedzę - powiedział uśmiechnięty Niall odkładając na podłogę wszystkie torby i siadając na małym krzesełku.
Wybór był trudny. Z butami poszło bez problemu. Potrzebowałam czegoś prostego i praktycznego. Wybrałam zwykłe, lakierowane, czarne baleriny. Ze spodniami tez poszło dość łatwo bo sprzedawczyni pomogła znaleźć mi mój rozmiar. No a sukienka? Była ich cała masa! Długie, krótkie, czarne, białe, wzorzyste i jedno kolorowe. Bezradna zwróciłam się do Nialla.
- Którą wybrać?
- Nie wiem to ty będziesz w tym chodzić.
- No proszę Cię pomóż! To ty będziesz mnie w tym oglądał - powiedziałam z uśmiechem.
- No dobrze. To idź do przymierzali i ubierz każdą po kolej. Ja zdecyduję.
Jak powiedział tak zrobiłam. Ciągle tylko ściągałam i wkładałam sukienki. Niall nie mógł się zdecydować.
- Ta jest idealna! - powiedział chyba przy dziesiątej.
Sukienka bez ramiączek. Góra była w biało czerwone paseczki a reszta była z czerwonego, lekkiego materiału. Idealnie leżała na moich piersiach i sięgała  przed kolana tak jak lubiłam.
- Naprawdę? - spytałam podchodząc do chłopaka.
- Tak, wyglądasz w niej ślicznie - powiedział po czym delikatnie mnie pocałował. - No a teraz ją ściągaj, bierz rzeczy do kasy i chodźmy stąd bo jestem głodny!
- Okej, okej już się zbieram - powiedziałam ze śmiechem.
Podeszłam z ciuchami do kasy i po drodze zgarnęłam jeszcze śliczny czarny sweterek typu oversize. Niall gdy to zobaczył tylko zachichotał.
Kasjerka spakowała wszystko do papierowych toreb i podała mi je.
- Razem to będzie 725 funtów - sięgnęłam do torebki by wyciągnąć portfel jednak Irlandczyk mnie wyprzedził i wręczył kobiecie swoją kartę.
- Niall - zaczęłam.
- No co? - spytał gdy już zbieraliśmy się do wyjścia.
- Nie musisz za mnie płacić. Mam własne pieniądze.
- Wiem o tym ale chce - powiedział.
- Ale ja nie chcę! Rozumiem że masz kasę ale nie chcę być od ciebie zależna finansowo - nie mogę powiedzieć że byłam zła tylko po protu jakoś mi nie leżała cała ta sytuacja.
- Sam no i o co się tak denerwujesz? Jesteś moją dziewczyną i ja chce się o ciebie troszczyć, płacić za ciebie i nosić za tobą zakupy. Pozwól mi, proszę. Pieniędzy mi nie braknie i ty dobrze o tym wiesz. Chcę Cię rozpieszczać - gdy to mówił był taki szczęśliwy. Widziałam że naprawdę sprawia mu to radość.
- No niech Ci będzie - powiedziałam bez przekonania.
- Kocham Cię mała - odpowiedział Niall na co ja się do niego mocno przytuliłam.
Stwierdziliśmy że zjemy po za galerią bo tutaj niestety gonił za nami już zbyt wielki tłum.

- No to gdzie jedziemy? - spytał mnie chłopak gdy wsiadaliśmy do auta.
- Nie wiem ty wybierz.
Niebieskooki nic nie odpowiedział tylko z lekkim uśmiechem odpalił auto i ruszył z parkingu.
Na miejscu byliśmy dość szybko. Była to maleńka restauracja. Gdy Niall otworzył mi drzwi i wpuścił do środka to mnie zatkało. Lokal był urządzony trochę staro modnie. Boksy obijane czerwoną skórą, kafelki na podłodze i wysokie krzesła przy barze.
Usadowiliśmy się w koncie i zaczęliśmy przeglądać menu. Był ogromny wybór.
- Co państwo sobie życzą? - spytała po chwili kelnerka.
- Hym, ja poproszę naleśniki z czekoladą i bananami oraz dużą kawę - odparłam z uśmiechem.
- Ja poproszę to samo - powiedział Niall po czym przysuną mnie bliżej siebie. Cała się trzęsłam z zimna. pogoda niestety nie dopisywała. Znowu zaczęło padać.
- Zimno Ci ze się tak cała telepiesz? - spytał rozbawiony.
- A tobie ciepło? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- Tak - stwierdził. Bez zastanowienia wsunęłam swoje lodowate, skostniałe ręce pod jego koszulkę. Był jak kaloryfer. - Jakie ty masz zimne łapy! Gdzie ty je trzymałaś?! - jego wzrok był tak strasznie zdziwiony że po prostu nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem.
Niall ściągnął swoją bluzę i mi ją podał.
- Ubierz słońce za nim zamarzniesz - powiedział z uśmiechem.
Co z tego że bluza była o kilka rozmiarów za duża i wisiała na mnie jak na wieszaku. Ważne że było mi ciepło.
Po chwili kelnerka przyszła z talerzami pachnących naleśników i kubkami gorącej kawy.
Wpatrywałam się w Nialla jak wsuwa swoją porcję i oczom nie wierzyłam. Ja zjadłam dwa naleśniki i byłam pełna a on pochłonął wszystkie swoje bez opamiętania!
- Co jest, nie smakują Ci? - spytał zdziwiony.
- Nie skądże! Są pyszne tylko już nie mogę - odpowiedziałam z uśmiechem - Ale za to widzę że tym masz ogromny apetyt. Zjedz moje - powiedziałam podsuwając chłopakowi talerz pod nos.
 Bez zastanowienia zabrał się za             dalsze konsumowanie.
- To był bardzo miły dzień wiesz? - powiedziałam gdy po zjedzonym posiłku rozsiedliśmy się na wygodnym siedzeniu i dopijaliśmy kawę.
- Naprawdę Ci się podobało? - spytał z nie do wierzeniem.
- Oczywiście - oparłam swoją głowę o jego ramię. - Dziękuję że się zgodziłeś.
- Dla Ciebie wszystko - już miałam go pocałować gdy zadzwonił jego telefon. Sms.
- Od kogo to? - spytałam ciekawa.
- Od Harrego. Mamy po nich przyjechać.
- No to się zbieramy - powiedziałam wstając i zaczynając ściągać bluzę.
- Co ty robisz?
- Oddaję Ci bluzę.
- Zostaw ją sobie. Tobie bardziej się przyda - powiedział po czym ucałował mnie w czoło i ruszył w kierunku drzwi.

Po piętnastu minutach byliśmy już pod kinem. Nigdzie się nie zatrzymując ruszyliśmy w stronę domu wymieniając się po drodze wrażeniami z minionego popołudnia.
Wkrótce znaleźliśmy się już w domu. Otworzyliśmy drzwi i naszym oczom ukazali się chłopcy świrujący z Amare na podłodze.
- Cześć! - usłyszałam wrzask Lou.
Nagle wszyscy zbiegli się do przedpokoju.
- Jak było na zakupach? - spytał Li.
- Dobrze mamy wszystkie potrzebne rzeczy łącznie z jedzeniem. A teraz wybaczcie ale idę sobie zrobić gorącą kawę bo zaraz zamarznę - powiedziałam udając się w stronę kuchni. Po chwili z kubkiem gorącego napoju ruszyłam do salonu gdzie siedziała reszta ekipy. Usadowiłam się obok mojego Horanka a on mnie mocno objął i przykrył kocem.
- No to jakie plany na dzisiejszy wieczór? - zagadnęła po chwili Olivia.
- Mnie ze wszystkich swoich wieczornych planów wypiszcie - powiedziałam.
- Dlaczego? - spytała zdziwiona koleżanka.
- Zaraz idę do pokoju zadzwonić do mamy i poprosić żeby weszła na skype'a. Chcę z nią pogadać twarzą w twarz i powiedzieć jej że zwami mieszkamy.
- Jesteś pewna że tego chcesz? - spytał Niall.
- W końcu muszę jej to powiedzieć. Nie mogę tego tak odwlekać i czekać aż dowie się od kogoś innego - stwierdziłam.
- No dobrze - powiedział chłopak.
Jeszcze chwil posiedzieliśmy na dole a potem faktycznie udałam się do swojego pokoju i wybrałam na telefonie numer mamy. Jeden sygnał, drugi, sygnał i nic. Zadzwoniłam kolejny razy i tym razem jednak odebrała.
- Hej córeczko - usłyszałam radosny głos mojej mamy.
- Cześć mamo.
- Co tam u Ciebie? - spytała.
- Mam prośbę, możesz wziąć laptopa i zadzwonić na skype'a? Chciałam z tobą pogadać.
- W porządku. Za chwilkę zadzwonię - powiedziała po czym się rozłączyła.
Wzięłam swojego laptopa, włączyłam i usiadłam wygodnie na łóżku. Właśnie zaczęła dzwonić moja mama gdy drzwi się otworzyły i wszedł Niall, Olivia, Liam, Zayn, Harry, Louis i Amare.
- Ani słowa bo dzwoni moja mama! - wszyscy tylko twierdząco kiwnęli głowami a ja odebrałam.

- Cześć mamo!
- Cześć kochanie! Rany jak ja cię dawno nie widziałam! Co tam u Ciebie słychać? - spytała.
- A wszystko w porządku, z Olivią jakoś sobie radzimy.
- To dobrze. A gdzie ona jest?
- Jest tutaj ze mną - powiedziałam po czym zamachałam do koleżanki ręką by do mnie podeszła.
Siadła obok mnie na łóżku.
- Dzień dobry pani Hale - powiedziała radośnie.
- Witaj Olivio! - odpowiedziała moja matka. - Rodzice prosili by Cię serdecznie pozdrowić. Byli dzisiaj u nas.
- Bardzo dziękuję - odparła z uśmiechem Oli.
- To o czym chciałaś ze mną porozmawiać Sam? - powróciła do naszej rozmowy mama.
- A tak. Nie wiem czy poinformowała Cię pani Parks że nie mieszkamy już w hotelu - zaczęłam.
- Tak coś wspominała. O co chodzi?
 No bo chodzi o to że nie mieszkamy same - powiedziałam.
- Wasza współlokatorka z pewnością jet bardzo miła! Musisz mi ją kiedyś przestawić - odparła zadowolona mama.
- Ale chodzi o to że my mamy piątkę współlokatorów - wyjaśniłam.
- Naprawdę? To nie za dużo? Czy te dziewczyny chodzą z wami do szkoły? - zaczęła zasypywać mnie pytaniami. W dalszym ciągu siedząca obok Olivia tylko nerwowo spoglądała na chłopaków.
- Nie mamo to nie za dużo ale chodzi o to że to nie są dziewczyny tylko chłopcy.
- Co!!?? - jej wrzask był tak przeraźliwy że aż zatrzeszczało mi w głośnikach.
- Uspokój się i nie krzycz tak - poprosiłam.
- Jak mam się uspokoić gdy moje dziecko mieszka z piątką jakiś gówniarzy.
- Proszę Cię nie mów tak. Oni naprawdę są w porządku. Polubiła byś ich. Codziennie rano gdy wstajemy czeka już na nas gorąca kawa i talerze ze śniadaniem. Odwożą nas do szkoły i po nas przyjeżdżają. Gdy wracamy do domu czeka na nas już obiad. Jeżdżą z nami na zakupy i sprzątają w domu. Są naprawdę w porządku - musiałam chociaż spróbować jakoś przekonać.
- Nie wiem czy to dobry pomysł - głos mojej mamy był już normalny. Najwyraźniej to co powiedziałam ją uspokoiło.
- Jeśli chcesz możesz z nimi pogadać. Są tutaj - powiedziałam spoglądając na przerażonych chłopaków.
Nie czekając na odpowiedź do laptopa podszedł Niall.
- Dzień dobry pani Hale. Nazywam się Niall Horan - przedstawił się kulturalnie.
- Witam - odpowiedziała mama uważne mu się przyglądając. Po chwili jednak się uśmiechnęła. Jak można by nie pokochać tego uroczego uśmiechu?
Podeszła reszta.
- Mamo to jest Liam, Zayn, Louis i Harry - powiedziałam wskazując na każdego po kolej.
- Dzień dobry! - wrzasnęli chórem. Mama się zaśmiała.
- Jak sobie tam radzicie? - spytała podejrzliwie.
- Wszystko jet proszę pani pod kontrolą - zaczął Liam. - Troszczymy się o pani córkę i o Olivie jak tylko potrafimy. Maja tutaj swoje osobne sypialnie, łazienki. Jest duża kuchnia. Ja z Harrym codziennie gotujemy obiady.
- Bardzo się cieszę że się nimi zajmujecie. Gdy Laura będzie na wycieczce wpadnie i sprawdzi czy wszystko jest w porządku. wyślij mi potem wasz adres - powiedziała.
- Dobrze mamo - nie chciałam się z nią kłócić i mówić że nie chce by siostra tu przyjeżdżała. Dobrze wiedziałam że to tylko pogorszy całą sytuację. Wolałam nie ryzykować.
- Przepraszam Was ale muszę kończyć. Tata właśnie wrócił z pracy a mój telefon służbowy cały czas dzwoni. Pogadam z ojcem o całe tej sprawie i zobaczymy co on o tym sądzi. trzymajcie się pa!
- Pa mamo - powiedziałam.
- Do widzenia! - wrzasnęła cała reszta. Mama się szeroko uśmiechnęła i rozłączyła.

Tak niesamowicie mi ulżyło! W końcu miałam to za sobą. Teraz tylko muszę jakoś powiedzieć Stelli no i przetrwać wizytę Laury. Dam radę.
- I widzisz, wszystko było okej - powiedział rozpromieniony Niall.
- Tak, było dobrze - powiedziałam po czym bezwładnie opadłam na swoje łóżko.
Chłopcy razem z Olivią zadowoleni z takiego obrotu spraw ruszyli do kuchni zrobić coś do jedzenia. Zostałam sama z Niallem.
- Wiesz niby wszystko poszło dobrze ale i tak najgorsze przed nami - powiedziałam po chwili.
- Nie martw się tak ta wizytą siostry, damy rade. Zobaczysz - powiedział. Cieszyłam się z całego serca że mam go przy sobie. Mogłam o każdej porze dnia i nocy liczyć na jego wsparcie.
- Dziękuję - powiedziałam patrząc mu prosto w oczy.
- Za co? - spytał.
- Za to że jesteś  - po tych słowach siadłam tuż przy Niallu. Wpatrywałam się w niego jeździłam ręką po jego włosach i uśmiechałam się jak głupia. Cieszyłam się jego obecnością i każdą chwila z nim spędzoną. Objął mnie w pasie i położył . Wtuliłam się w niego mocno ponieważ w dalszym ciągu było mi zimno.
Bez słowa spędziliśmy wieczór razem na moim łóżku.

*******************************************************************************
TAK, TAK, TAK!
Oto i jest jubileuszowy rozdział 20!
Nie mogę uwierzyć że już tyle ze mną jesteście! <wzruszenie>
Do tej pory mojego bloga odwiedziło ponad 8 000 osób które pozostawiły 274 komentarze <3
Naprawdę ogromnie Wam dziękuję za to że ze mną jesteście, wspieracie mnie i zawsze dodacie jakieś słowa otuchy :)
Mam nadzieję że urodzinkowy rozdziałek się spodobał ;*

Na koniec jeszcze jedno pytanko: Czy chcecie żeby Stella (szkolna koleżanka) była bohaterką epizodyczną czy może ma się pojawiać częściej? :)
Na odpowiedzi czekam w komentarzach.

Koooocham Was Misie,
Amare
Sami <3