Rozdział 19

Niall z wrażenia się podniósł i podparł łokciami o łóżko. Był zdziwiony ale zarazem szczęśliwy.
Jego oczy się zaszkliły i było w nich widać przebłysk radości.
- Naprawdę? - spytał jak by był nie do końca pewien czy dobrze usłyszał.
- Tak - potwierdziłam.
W tym momencie Niall zbliżył się do mnie na niebezpiecznie bliską odległość. Oplótł swoje ręce wokół mojej talii i zaczął mnie delikatnie całować. Czułam jak w brzuchu zaczynają wiercić mi dziurę malutkie motylki.
Jego wargi były ciepłe. Mogła bym trwać tak wieczność. Jedna dłoń Nialla zaczęła wędrować po moim udzie. Ja również mocno go objęłam a ręce owinęłam na jego szyi. Byliśmy złączeni w żelaznym uścisku. Delikatne pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne. Były przepełnione falą uczuć.
- Nawet sobie nie wyobrażasz jak wielką radość sprawiłaś mi tymi słowami - szepnął po chwili wprost do mojego ucha. Jego ciepły oddech który wyczuwałam na skórze sprawiał że dostawałam ciarek na całym ciele.
- Naprawdę? - spytałam chodź dobrze wiedziałam jaka jest odpowiedź.
- Naprawdę Sami. Jesteś dla mnie całym światem. Teraz to ty jesteś dla mnie najważniejsza. Kocham Cię i chcę byś to wiedziała. Zawsze przy tobie będę, nie ważne czy będziesz tego chciała czy nie. Nigdy w życiu do żadnej dziewczyny nie żywiłem tak silnych uczuć jak do Ciebie - wypowiadając te słowa był cholernie poważny. Nie odrywała ode mnie swoich błękitnych oczu. Wiedziałam że on nie kłamie. To co mówił było prawdziwe i płynęło prosto z jego serca. Wzruszyłam się. Pomyśleć że znał mnie taki krótki okres czasu a byłam dla niego taka ważna. Najważniejsza. Był w stanie zrobić absolutnie wszystko byle bym ja była szczęśliwa. Łza zakręciła mi się w oku i mimowolnie spłynęła po policzku.
- Mała, dlaczego płaczesz? - spytał z troską w głosie. Mój kochany Irlandczyk, zawsze będzie przy mnie i zawsze będzie o mnie dbał.
- To ze szczęścia. Jesteś wspaniały i cieszę się że tyle dla Ciebie znaczę - powiedziałam.
Niall już nic nie odpowiedział tylko musną delikatnie moje usta po czym zamknął mnie w swoich ramionach. Jego ciepło i dotyk dawały mi pewnego rodzaju ukojenie. Działało to na mnie jak leki uspokajające. Niczego więcej mi nie było trzeba.
Zasnęłam.

Poczułam jak ktoś mną energicznie potrząsa. Nie byłam w stanie dalej spać. Musiałam pomału otworzyć powieki. Niall również się obudził.
- No słodziaki wstawać bo spóźnimy się do szkoły - to była rozpromieniona Olivia która stała przed nami w swojej piżamie. To znaczy że nie było jeszcze aż tak późno.
- Dobra, już wstajemy - powiedziałam po czym uśmiechnęłam się do koleżanki.
- Awww, jesteście kochani. Dobra ja lecę się ubrać - po tych słowach wyparowała z pokoju jak oparzona.
Usiadłam na łóżku i zaczęłam się przeciągać na wszystkie stron. Przetarłam oczy, poprawiłam włosy i już miałam wstawać jednak silne ręce Nialla chwyciły mnie w biodrach i przyciągnęły do siebie. W momencie znaleźliśmy się tuż obok siebie.
- Dzień dobry słoneczko - powiedział ujmując moją twarz i całując.
- Dzień dobry - odpowiedziałam radośnie.
- Teraz jak się przywitałaś to możesz iść.
Stanęłam na równe nogi, wzięłam psiaka który już świrował na dywanie i powędrowałam do swojego pokoju.

Podeszłam do szafy by wybrać czyste ciuchy. Nie bardzo wiedziałam co założyć więc postawiłam na białą, koronkową koszulę, jeansowe rurki, białe baleriny a do tego naszyjnik i brązowa, skórzana torebka.
Udałam się do łazienki gdzie się odświeżyłam i zrobiłam lekki makijaż.
Tym razem włosy tylko wysuszyłam i wtarłam w nie piankę. Kilka pasm tuż nad czołem spięłam z tyłu głowy a reszcie moich loków pozwoliłam swobodnie opadać.
Gotowa opuściłam pomieszczenie, przepakowałam torebkę, wzięłam Amare na ręce i zeszłam schodami prosto do kuchni.

- Śniadanko? - spytał Harry gdy tylko mnie zobaczył.
- Nie dzięki. Jakoś nie mam apetytu - odpowiedziałam.
- Na pewno? Miałaś się nie głodować - dodał.
- Na pewno. Napiję się tylko kawy a Olivia dopilnuje żebym zjadła coś w szkole - coś musiałam powiedzieć bo inaczej nie dał by mi spokoju.
- No niech Ci będzie - powiedział po czym wyciągnął kubek z szafki i nalał mi świeżo zaparzonej kawy. Podziękowałam i w ramach wdzięczności słodko się uśmiechnęłam.
Gdy opróżniłam już swój kubek do małej miseczki nasypałam Amare resztę karmy i postawiłam na podłodze. Od razu zabrała się za jedzenie.
- Zajmujcie mi się nią tutaj - powiedziałam do chłopaków.
- Oczywiście. Będziemy strzec jej jak oka w głowie. Nie zgubimy i nie zagłodzimy - odpowiedział Louis.
- Trzymam Cię za słowo Lou - zaśmiałam się po czym pożegnałam z chłopakami i razem z Olivią powędrowałyśmy do wyjścia. Pod bramą czekał na nas nasz stały szofer.
- Wybierasz się Olivia gdzieś dzisiaj z Harrym? - spytał Niall odjeżdżając autem z pod domu.
- Tak jedziemy do kina. Wynajął dla nas całą salę kinową - powiedziała szczęśliwa. - Czemu pytasz?
- Ja i Sami jedziemy dzisiaj na zakupy i pomyślałem że możemy się zabrać jednym autem.
- Ta no w sumie dobry pomysł. A gdzie dokładnie jedziecie? - po tym pytaniu koleżanki nastała długa cisza.
- Nie mam pojęcia. Chyba za miasto - odpowiedział po chwili nie spuszczając wzroku z jezdni.
- Niall serio? Czemu nie możemy pojechać tutaj? - wtrąciłam się oburzona do rozmowy.
- Sam, chcę by to były spokojne zakupy a nie takie na których latają za nami tłumy fanek i paparazzi. Nie chcę Cię w to wciągać - powiedział spokojnie.
- Czyli co, już nigdy w życiu nie zrobimy zakupów w Londynie? - znów ta cisza. - Niall no proszę - byłam nie ugięta.
- Porozmawiamy o tym jak wrócisz do domu - na jego szczęście znajdowaliśmy się już pod szkołą.
- Niech Ci będzie - wycedziłam przez zęby na co ten się tylko uśmiechnął i na dowidzenia pocałował mnie w usta.

Dzień w szkole minął nam całkiem przyjemnie. Obeszło się już bez tego opowiadania o sobie i wypytywania o wszystko. Po pierwszej godzinie lekcyjnej udałyśmy się do sekretariatu by odebrać nasze kluczyki do szafek. Dostały nam się numery 66 i 69. Przerwę na lunch spędziłyśmy ze Stellą, było bardzo miło. Postanowiłyśmy wspólnie z Olivką że na razie nie powiemy jej iż zamieszkujemy pod jednym dachem z One Direction.
Zaczęło się dyktowanie pierwszych notatek, zadawanie pierwszych zadań i zapowiadanie kartkówek. Koniec lajtowego życia.
Na całe szczęście o godzinie piętnastej byłyśmy już wolne. Zostawiłyśmy swoje książki w szafkach po czym udałyśmy się na parking gdzie czekał na nas Irlandczyk.
Po czułym przywitaniu się ruszyliśmy z pod budynku szkoły a ja po prostu nie mogłam się powstrzymać.
- No więc zrobimy zakupy w Londynie? - spytałam patrząc na chłopaka maślanymi oczkami.
- Sam ... - przerwałam mu. Znowu.
- Niall proszę. Jeśli chcesz być ze mną w związku nie możesz cały czas trzymać mnie zdała od tego wszystkiego. To jest twój świat a ja chciała bym być jego częścią. Proszę - w myślach modliłam się żeby ten argument zadziałał.
Chłopak ciężko westchnął a Olivia tylko przysłuchiwała się rozmowie z tylnego siedzenia.
- Pod jednym warunkiem - powiedział po chwili.
- Jakim? - spytałam.
- Jedzie z nami ochroniarz.
- Dobrze - odpowiedziałam ucieszona że po raz kolejny postawiłam na swoim i nachyliłam się do blondaska by dać mu całusa w policzek.

W domu nie zabawiliśmy długo. Odłożyłam torbę, przywitałam się z Amare, razem z Niallem zjadłam obiadek po czym już w towarzystwie ochroniarza ja, Niall, Harry i Olivia z powrotem zasiedliśmy w aucie.
- No to podrzucimy Was do kina i lecimy na zakupy. Dajcie znać kiedy mamy Was odebrać - powiedział Irlandczyk podczas jazdy.
- Okej, zadzwonię - odpowiedział Harry i powrócił do rozmowy z Olivią.

Cała trasa minęła nam w ciszy. Odniosłam wrażenie że Niall nie czuje się dobrze w całej tej sytuacji. Ja rozumiem że się martwi ale przecież nie może mnie cały czas trzymać w domu. Prawda?
- Jesteśmy na miejscu - usłyszałam głos Harrego gdy pojazd się zatrzymał. Jak na faceta przystało, otworzył Olivii drzwi by ta mogła wysiąść.
- Zobaczymy się za niedługo - wrzasnęła w naszym kierunku koleżanka a zaraz potem drzwi się zatrzasnęły. Zerknęłam za nią jeszcze przez okno. Razem z Harrym wyglądali słodko. Bardzo się cieszyłam z ich szczęścia.
Ruszyliśmy ponownie.
                                                                              - Niall, jesteś na mnie zły? - spytałam po cichu.
- Nie - odpowiedział krótko.
- Przecież widzę że coś jest nie tak. Co Cię ugryzło?
- Ja po prostu się martwię. Chciałbym razem z tobą prowadzić normalne życie a nie żeby monitorowały je miliony ludzi na świecie.
- Och daj spokój. Wszystko będzie dobrze. Przyzwyczaję się z czasem do tego i sobie poradzimy - chciałam powiedzieć znacznie więcej jednak nadszedł nasz przystanek. Opuściliśmy pojazd i ruszyliśmy w stronę galerii. Kilka kroków za nami podążał na czarno ubrany wielki ochroniarz. Nie przeszkadzało mi to.
Drzwi się otworzyły a my znaleźliśmy się w środku budynku. Wnętrze było piękne i ciepłe. Przy takiej pogodzie jaka panowała na dworze to był wielki plus.
Pierwszy sklep do jakiego chcieliśmy się udać to zoologiczny. Trzeba było nabyć smycz z szelkami, jakieś zabawki, szczotkę, karmę i inne potrzebne rzeczy dla naszego maleństwa.
Nie zdążyliśmy nawet przejść trzydziestu metrów a za nami rozległ się potworny pisk grupki dziewczyn.
Zaczęło się, pomyślałam.

*****************************************************************************
Nom a więc tak jak obiecałam przed 19 dodałam rozdziałek :D Sama jestem w szoku że się wyrobiłam.
Mam nadzieję że się spodobał. Jak zawsze liczę na wasze komentarze ;)
A teraz mam dwie sprawy.
Pierwsza - kilka osób już zapewne wie że chcę wprowadzić do opowiadania Perrie :) Piszcie w komentarzach co o tym sądzicie i jakie waszym zdaniem powinna ona mieć relacje z Samanthą i Olivią :)
Druga - wszystkie osoby które znają się na photoshopie i miały by ochotę mi pomóc to bardzo proszę o pozostawienie informacji i danych kontaktowych w komentarzu. Baardzo proszę ;**

No to tyle, do następnego!
LOVE,
Sami<3