Rozdział 10

Zrobił to. Pocałował mnie.
Jego usta były ciepłe, delikatne i czułe.
 Robił to ostrożnie jak by się bał że może mi coś zrobić.
Po chwili poczułam jak po moim policzku spływa pojedyncza łza. Była to łza szczęścia, wzruszenia? Sama nie wiem. Niall ją zauważył. Odsunął się ode mnie i przybrał zatroskany wyraz twarzy.
- Sam dlaczego płaczesz? Przepraszam nie powinienem tego robić. - był zmieszany, wstał i chciał wyjść z pokoju.
- Zaczekaj nie wychodź. Nie masz za co przepraszać. - powiedziałam po chwili.
Odwrócił się i z powrotem zajął miejsce na łóżku tuż obok mnie.
- Dlaczego płaczesz? - spytał spokojnie.
- Ja.. ja w sumie, sama nie wiem, no bo.. ja - znowu zaczęłam się motać. Nie miałam pojęcia co chce powiedzieć.
Chłopak chwycił mnie za rękę.
- Ej Sam spokojnie. Nie denerwuj się tak. - jego oczy były przepełnione smutkiem. Nie chciałam mu zrobić przykrości.
- Bo, nikt wobec mnie nie zachował się jeszcze w taki sposób jak ty. Nikt tak bardzo nie przejmował się tym co czuję. Wszyscy tylko brali to czego potrzebowali a potem odchodzili. Ciągle tylko czegoś ode mnie wymagali. Ty jesteś inny. Ty ... - urwałam bo nie potrafiłam się opanować i zaczęłam ryczeć.
Osoba Nilla wywoływała we mnie falę uczuć i wspomnień. Nigdy nie zapomnę tego jak byłam traktowana w Polsce. Nikt jakoś szczególnie się mną nie interesował. Nikogo nie ciekawiło jak się czuję czy co myślę o danej sytuacji. Wszyscy po prostu wymagali żebym zawsze była najlepsza bo wtedy oni mają się czym pochwalić. Rodzice przed znajomymi i rodziną a dyrektorka przed innymi szkołami.
 To bolało. Nikomu nigdy o tym nie mówiłam ale ja czułam się przez cały czas wykorzystywana. Dlatego tak bardzo chciałam wyjechać. Bałam się zaangażowania bo tylko jeden chłopak traktował mnie  tak jak Niall i to on najbardziej mnie zranił. Wie o tym tylko Olivia i tylko ona mnie zrozumie.
- Sam nie płacz. Ej, spójrz na mnie. - znów ten kojący głos. Chwycił moją twarz w swoje dłonie i zmusił mnie do popatrzenia na niego. Wytarł opuszkiem palca kolejną, pojedynczą łzę spływającą z mojego oka.

- Niall. - nie miałam pojęcia co mam mu powiedzieć. Co on sobie teraz o mnie pomyśli? Rozryczałam się jak głupia właściwe z żadnego powodu.
- Sam ja chce od Ciebie tylko jednej rzeczy. - zrobiło mi się smutno. Kolejna osoba która czegoś ode mnie wymaga.
- Jakiej? - spytałam drżącym głosem.
- Chcę twojego zaufania. Naprawdę bardzo Cię lubię i proszę, daj mi szanse.
Łzy leciały po moich policzkach. Tym razem chłopak nic nie powiedział. Po prostu przysunął się jak najbliżej się tylko dało i mnie przytulił. Zamknął mnie w swoich ramionach i nie puszczał, nie uspokajał, nic nie mówił. Po prostu mnie przytulał. Wtuliłam się w niego próbując się uspokoić. Jego ciepło, jego zapach, jego bicie serca. Wiedziałam że jestem bezpieczna.
Tym razem jednak ryczałam ze szczęścia. Uszczęśliwił mnie tym co powiedział bo po raz pierwszy od bardzo długiego czasu poczułam się potrzebna. Gdy już się trochę opanowałam odsunął mnie od siebie delikatnie.
- Sami powiedz mi szczerze czy to dla Ciebie za wiele? Nie chcesz ze mną być? - wiedziałam że ten moment w końcu nastanie. Wiedziałam że on o to zapyta. Ciągnęło mnie do niego ale miałam opory. Nie chciałam znowu czuć się porzucona i zdradzona. On był taki podobny do tego chłopaka którego kiedyś już pokochałam. Nie chciałam znowu popełnić tego błędu.
- Niall ja Cię lubię i to naprawdę bardzo. Nie żałuję tego pocałunku. Ale ja nie jestem gotowa bo... - i tu się zaczynają schody. Bo co? Co mam mu właściwie powiedzieć?
- Nie musisz się tłumaczyć. Jeśli będziesz chciała mi powiedzieć to powiesz. Rozumiem Cię ale wiedz że zawsze możesz na mnie liczyć - tym razem to jego oczy się zaszkliły.

Wiedziałam że on naprawdę coś do mnie poczuł a ja po prostu nie potrafię tego odwzajemnić. Było mu przykro.
Po raz kolejny się w niego wtuliłam. Tak prosty gest a pomógł nam obu.
Wiedziałam że on także tego potrzebuje.
- Chyba pójdę do Olivii zobaczyć czy daje sobie jakoś radę z walizkami - powiedziałam wstając i otwierając drzwi. Już miałam wychodzić ale usłyszałam za sobą głos Nialla.
- Pierwsze drzwi po prawej - powiedział z prawie niewidocznym uśmiechem na twarzy.
- Dzięki - odpowiedziałam i wyszłam.
Podeszłam pod wskazane przez chłopaka drzwi i delikatnie zapukałam.
- Proszę wejść - usłyszałam głos Olivii. Nacisnęłam klamkę i weszłam.
Jej pokój był śliczny. Cały w kolorze beżowym. Układ mebli był praktycznie taki sam ja u mnie. Pościel na łóżku miała koloru ciemnej czekolady i bieli.
- Rany Sam co się stało? - spytała z przerażeniem gdy tylko mnie zobaczyła.
- Co? Nic - nie chciałam jej martwić więc próbowałam zataić prawdę. Wiedziałam że mi się to nie uda. Poczułam jak dolna szczęka mi drży a powieki znowu wypełniają się łzami.
Olivia w momencie do mnie podbiegła i pociągła mnie w stronę łóżka. Położyłam jej głowę na ramieniu i po prostu zaczęłam płakać. Nie tak jak przy Niallu, że po prostu łzy leciały mi jedna za drugą, tylko najnormalniej w świecie ryczałam głośno, bez pohamowań, mamrocząc coś pod nosem.
Olivia o nic nie pytała po prostu głaskała mnie po głowie i podawała chusteczki.
Nie wiem ile tak siedziałyśmy ale gdy już się trochę uspokoiłam koleżanka zaczęła rozmowę.
- Sami powiedz mi co się stało - była taka spokojna.
- Niall mnie pocałował - zaczęłam.
- Naprawdę?! Strasznie się cieszę - wywrzeszczała. - Ale dlaczego płaczesz?
- Bo, ja tego chciałam, ja po prostu tego potrzebowałam i wtedy jak Niall zaczął mi mówić że mnie bardzo lubi, że ode mnie chce tylko zaufania, że wczoraj się nie upił by mieć mnie na oku, to po prostu coś we mnie pękło, rozumiesz!!? On tak cholernie przypomina Sebastiana! Uświadomiłam sobie że wcale nie poradziłam sobie ze złamanym sercem. Przez cały czas sama siebie oszukiwałam! Nie mogę się związać z Niallem bo to był by kolejny błąd. Czuła bym się tak jak bym wracała do Sebastiana a nie mogę po tym co mi zrobił. Nie mogę ... - na początku wrzeszczałam by dać upust emocjom potem jednak opadłam z sił i schodziłam w coraz cichszy ton.
- Sam, rany tak strasznie mi przykro. Wiem że to nadal boli ale musisz dać sobie z tym radę. Niall to wspaniały chłopak. On Cię nie skrzywdzi. On nie jest jak Sebastian. Musisz mu zaufać i dać szansę. Może warto by mu powiedzieć o całej tej sprawie - ostatnie zdanie wypowiedziała ostrożnie, bała się mojej reakcji.
- Może masz rację, ale nie jestem gotowa - łzy ponownie napłynęły do mich oczu.
- Chodź, położymy się - zaproponowała podciągając mnie trochę do góry.
Leżałam przytulona do Olivki. Była przymnie w tej trudnej chwili i to wystarczyło.
Głowa bolała mnie jeszcze bardziej. Totalnie opadłam z sił i prawie zasnęłam ale usłyszałam skrzypnięcie drzwi. Postanowiłam udawać że śpię. Nie mogłam się jednak powstrzymać i lekko otworzyłam oczy by zobaczyć kto to. Liam.
Miał zaskoczoną minę. Olivia powiedziała mu szeptem żeby poszedł bo śpię.
- Wszystko okej? - spytał po cichu przed wyjściem.
Koleżanka spojrzała na niego smutnym wzrokiem i pokiwała przecząco głową.

Obudziłam się rano w swoim pokoju. Drzwi były uchylone.
Usłyszałam jak Olivia rozmawia z Niallem.

*********************************************************************************
No i mamy rozdział 10 :)
Nie spodziewałam się że tak szybko pojawi się dziesięć komentarzy pod rozdziałem dziewiątym :)
No ale jak obiecałam to dodałam.
Bardzo się cieszę że coraz więcej was tu zagląda, jesteście kochani <3
Pamiętam jak zaczynałam pisać i dziennie wchodziło na bloga 60 osób a tylko wczoraj zajrzało was aż 508!

Komentujcie i dodawajcie do obserwowanych ;*
( Anonimki - podpisujcie się :P )
Następny rozdział już niebawem xx

Sami <3