Rozdział 17

PERSPEKTYWA NIALL'A

 Muszę przyznać że naprawdę dawno chciałem to powiedzieć. Już gdy spotkałem Sami w księgarni, wiedziałem że będzie ona kimś ważnym w moim życiu. Nie pomyliłem się. Moje uczucie do niej z dnia na dzień rosło i szczerze mogę powiedzieć że ją kocham. Nigdy w całym moim życiu nie spotkałem dziewczyny na której by mi tak bardzo zależało.
- Co? - spytała zszokowana Sam.
- Kocham Cię - powtórzyłem.
- Rany Niall ja... ja nie wiem co powiedzieć. No bo przecież... - zaczęła się jąkać. Uwielbiałem to. Uwielbiałem jej skromność i brak pewności siebie.
- To nic nie mów - odpowiedziałem po czym ponownie czule pocałowałem dziewczynę. Potrzebowałem jej przy sobie, była dla mnie w tym momencie całym światem.

- No to jak ją nazwiesz? - spytałem po chwili. - To suczka.
- Ooo.. Sama nie wiem. Nie chce by to było jakieś pospolite imię - odpowiedziała.
- No więc? - kontynuowałem.
- Może masz jakieś propozycje? 
- To chyba ty powinnaś zdecydować - powiedziałem.
- Razem powinniśmy zdecydować - ciepło się do mnie uśmiechnęła.
- To może Amare (czyt. amare)
- Dlaczego tak? - spytała zaciekawiona.
- Amare to po włosku miłość.
- Podoba mi się. Będzie Amare - powiedziała po czym wzięła kudłatego pieska na ręce.
Nie miałem pojęcia że prezent aż tak bardzo jej się spodoba. Cieszę się że chociaż w taki sposób mogłem sprawić jej przyjemność.

Siedzieliśmy w jej pokoju naprawdę długo, nawet nie zeszliśmy na kolację. Co dziwniejsze nie byłem nawet zbyt głodny. Bardzo lubiłem spędzać z nią czas.
Po chwili usłyszeliśmy wibracje telefonu.
- Niall, może weźmiesz Amare na dół i pokażesz reszcie? Dzwoni moja mama - powiedziała Samantha zaraz po tym jak zerknęła na wyświetlacz telefonu.
- Jasne - odpowiedziałem po czym z psiakiem na rękach opuściłem pokój.
Pokierowałem się wzdłuż korytarza i zszedłem schodami do salonu.

- O jejku jaka ta psinka jest słodka! - usłyszałem pisk Olivii.
- Gratulacje Niall! Doczekaliście się potomstwa - zaczął żartować Louis.
- Haha, bardzo śmieszne - odpowiedziałem.
- Jak ją nazwaliście? - spytała Oli.
- Amare - powiedziałem.
Po tych słowach zbiegła na dół Sami.
- Kto ma ochotę na coś słodkiego? - po jej pytaniu wszystkie ręce znalazły się w górze. - To świetnie! Idę robić babeczki - powiedziała i zniknęła za drzwiami lodówki.
Zaczęła wyciągać wszystkie potrzebne składniki. Jajka, mleko, mąkę, cukier i inne.
- Pomogę Ci - zaoferowała swoją pomoc Olivia.
- NIE! - wrzasnęła Sami. - Chcę sama.
Koleżanka posłusznie się wycofała i powróciła do nas do salonu.
- Nie jest dobrze. Ciekawe co się stało - powiedziała po chwili.
- O co Ci chodzi? - spytałem zdezorientowany.
- Czemu miało by się coś stać? - dodał równie zdziwiony Harry.
- Gdy Sam jest smutna, zła, przygnębiona, rozczarowana... - zaczęła wymieniać. - Zawsze piecze babeczki. Po prostu zawsze. Potrafi to robić kilka godzin.
- Ja tam jestem głodny - odpowiedziałem szczerze. No przecież nie jadłem kolacji.
- Wiesz może co mogło się stać? - zapytała mnie Olivia.
- Nie mam pojęcia. Jak wychodziłem z pokoju to dzwoniła jej mama. Myślisz że powiedziała jej coś niepokojącego?
- Możliwe. Pogadaj z nią. Tylko nie teraz, dobrze Ci radzę - ostrzegła koleżanka.
Zgodnie z jej zaleceniami postanowiliśmy się na razie nie wtrącać. Sam rządziła w kuchni a reszta włącznie ze mną zabawiała się z Amare na podłodze.
Absolutnie każdy pokochał to maleństwo.
Po jakiś czterdziestu minutach dotarła do nas pierwsza porcja babeczek. Były niesamowite! Waniliowe z dżemem w środku i polewą czekoladową na wierzchu.
- Sam, one są pyszne! - wrzasnąłem.
- To prawda, lepsze od moich - dodał Harry.
- Dzięki - to jedyne co usłyszeliśmy z ust dziewczyny. Postanowiliśmy jej więc nie przeszkadzać.
Babeczek z czasem coraz więcej przybywało. Zostawiliśmy Amare by zapoznała się z domem a sami zabraliśmy się za jedzenie.
Jedliśmy i jedliśmy a końca nie było! Gdy skończyły się babeczki waniliowe to zaczęła robić czekoladowe.  Mieszanka smaków i kolorów.
Myślałem że eksploduję! Oczywiście wymiękłem jako ostatni.
- Dość tego. Jak tak dalej pójdzie to zginiemy w tych babeczkach. Idę z nią pogadać - powiedziałem. Nie czekając na jakąkolwiek  reakcję przyjaciół ruszyłem do kuchni.

- Sami, możemy pogadać? - spytałem spokojnie.
- Jasne ale nie teraz, jestem zajęta - odpowiedziała nie patrząc na mnie.
- Sam, proszę - nie ustępowałem.
- Niall, daj mi spokój.
Podszedłem do niej i chwytając za ramiona odwróciłem w swoją stronę. Była zmuszona na mnie popatrzeć.
Jej oczy wypełniała złość i smutek.
- Gadaj i to już. To przez ten telefon o twojej mamy? - spytałem.
- Niall ... - zaczęła.
- No mów! - byłem nieugięty.
- TAK! - wrzasnęła. - To przez ten cholery telefon! Nie potrzebnie go odbierałam! - krzyczała tak głośno że wszyscy zlecieli się do kuchni. Nawet psinka.
- Sam co się dzieje? - zapytała zaniepokojona Olivia.
- Nic takiego - odpowiedziała już spokojna Sam.
- Chodź do salonu wszystko nam powiesz - zaproponował Liam.
- Nie mogę, muszę pilnować babeczek.
- Oszalałaś? Jak tak dalej pójdzie to się w nich utopimy - powiedziałem po czym delikatnie pociągnąłem dziewczynę w stronę salonu.
- Chcecie wiedzieć co się stało? - spytała znów zdenerwowana.
- No tak. Gadaj - zachęciła Olivia.
- To przez telefon. Zadzwoniła moja mama - zaczęła Sam.
- Tyle to już wiemy. Co Ci powiedziała? - ciągnęła ją za język przyjaciółka.
Chwila ciszy. Nikt nic nie mówi. Sam bije się ze swoimi myślami i sama nie wie co ma powiedzieć. Pierwsza moja myśl? A jak się coś stało? Jak musi wracać do Polski? Nie chciałem tego. Przecież chyba bym się załamał!
Po chwili znów usłyszeliśmy głos Samanthy.
- Laura tu przyjeżdża.
- Jaka Laura? - spytał niepewnie Harry.
- Moja siostra.

*******************************************************************************

Siemano!
No i mamy rozdział 17 ;P
Baaardzo was przepraszam że jest taki krótki i że jest tak późno -,-
Pisałam go teraz na szybko bo naprawdę się nie wyrobiłam. W szkole mam mnóstwo zaległości i musze kuć. To i tak cud że udało mi się cokolwiek napisać :)
Mam nadzieję że się nie gniewacie! Obiecuję że w sobotę się odkuję i dodam dłuuuugi rozdział <3
PROSZĘ O KOMENTARZE ! ;*

P.S. Co sądzicie o perspektywie Nialla? :)

Kocham,
Sami<3