Rozdział 41

Rano obudziłam się w ramionach śpiącego Nialla. Leżałam jeszcze chwile w łóżku przyglądając się jak spokojnie śpi. Po chwili wyślizgnęłam się z łóżka, wybrałam jakieś ubrania i udałam się na poranny prysznic. Weszłam do łazienki i stanęłam prze lustrem. Nie wiedzieć czemu uśmiechnęłam się do swojego odbicia. Chyba po prostu pierwszy raz od niepamiętnych czasów byłam naprawdę szczęśliwa. Czułam się dobrze. Wiedziałam że jestem we właściwym miejscu o właściwej porze i z właściwymi osobami. Kończąc swoje rozmyślenia zaczęłam się rozbierać i już po chwili spływały po mnie chłodne strumienie wody. Jak za każdym razem umyłam ciało swoim ulubionym żelem kokosowym. Stwierdziłam Ze włosom również przyda się małe odświeżenie. Wychodząc z kabiny owinęłam włosy ręcznikiem by je trochę osuszyć a drugim wytarłam swoje ciało. Ubrałam się w czarne legginsy i sweterek typu oversize w świąteczne wzory. Nie chciałam się przesadnie stroić bo wolałam czuć się swobodnie mimo tego lekki makijaż zrobiłam. Nałożyłam na twarz koloryzujący krem, rzęsy przejechałam tuszem, dałam na policzki nieco różu a usta posmarowałam balsamem. Gotowa, czysta i pachnąca weszłam z powrotem do sypialni gdzie w dalszym ciągu spał Horanek tym razem jednak moje miejsce zajęła Amare. Zachowując cisze by ich nie obudzić na palcach podeszłam do komody by wziąć telefon i z powrotem weszłam do łazienki zamykając drzwi. Wybrałam numer swojej mamy i czekałam aż odbierze. Jeden sygnał, drugi sygnał, trzeci sygnał i nic. Dlaczego mnie to nie zdziwiło? Postanowiłam się tym nie przejmować. Gdy już po raz trzeci weszłam do pokoju moja psinka leżała pod drzwiami i cicho popiskiwała. No tak, natura wzywa. Nawet w święta trzeba załatwiać swoje

potrzeby. Wsunęłam ciepłe buty emu na nogi, ubrałam płaszcz, czapkę, zapięłam Amare na smycz i po cichu wymknęłam się z pokoju. Była 8 i najwidoczniej wszyscy jeszcze spali. Opuściłam dom i pomału ruszyłam spokojną uliczką. Idąc wszystko dokładnie oglądałam i starałam się zapamiętać każdy najmniejszy szczegół. Przecież nie chciałam się zgubić. Pogoda była naprawdę paskudna. Bez przerwy sypał śnieg a zimne powietrze muskało moje policzki. Prawdziwa zima.
Powoli spacerując zauważyłam że tutejsza okolica jest naprawdę sympatyczna. Cicho, spokojnie, zero ruchu ulicznego. Taka typowa rodzinna atmosfera. Każdy chciał by się wychować w takiej dzielnicy.
Gdy spostrzegłam że już nazbyt oddaliłam się od domu postanowiłam wracać. Zaszłam dalej niż sądziłam jednak bez problemu wróciłam z powrotem. Otworzyłam drzwi i w mgnieniu oka zmaterializował się przede mną Niall.
- Sam gdzieś ty była? - spytał nieco zaniepokojony.
- Spokojnie, musiałam wyprowadzić Amare na spacer a przy okazji nieco rozejrzałam się po okolicy - odpowiedziałam próbując go chodź trochę uspokoić.
- Ale przecież mogłaś się zgubić. Gdybyś mnie poprosiła poszedł bym z Tobą.
- Wiem o tym. Nie chciałam Cię budzić bo tak słodko spałeś - uśmiechnęłam się do niego szeroko. Chwycił mnie w talii i przyciągnął do siebie.
- Mogłaś chociaż wziąć telefon.
- Przepraszam - odpowiedziałam i czule pocałowałam go w usta.
- Tak lepiej - od raz się rozchmurzył. - Idź do góry i ściągnij ten płaszcz a ja zrobię Ci herbatę żebyś się rozgrzała. Za pół godziny będzie śniadanie.
- Dobrze - odparłam, pocałowałam chłopaka ostatni raz i ruszyłam do pokoju. Pozbyłam się mokrego płaszcza i butów po czym próbowałam nieco osuszyć Amare. Po jakiś 10 minutach zbiegłam na dół gdzie przy blacie kuchennym siedział Niall z dwoma kubkami herbaty.
- No jak Ci się wczoraj podobało? - spytał z lekkim uśmiechem na twarzy. Nie do końca wiedząc do czego nawiązuję lekko się zarumieniłam.
- Było bardzo miło - odpowiedziałam szczerze. Każda wczorajsza chwila była wspaniała.
- Bardzo się ciesze - ten głupkowaty uśmieszek nie schodził z jego twarzy. Nagle do kuchni wpadła Maura.
- Dzień dobry dzieci - powiedziała z uśmiechem.
- Dzień dobry - odpowiedziałam równoczesne z Niallem.
- Będę przygotowywać śniadanie. Pomożesz mi Samantho? - spytała.
- Oczywiście - odparłam i już po chwili stałyśmy razem przy kuchennym blacie krojąc różne warzywa, przygotowując sałatki i układając wszystko na stole. Przed dziesiątą wszystko już było gotowe.
- Zawsze tak późno jadacie? - spytałam myjąc ręce.
- W Święta zawsze. Nikt nie ma ochoty wcześnie wstawać po wigilijnej nocy - powiedziała z uśmiechem puszczając do mnie oczko. - Niall! - zawołała po chwili chłopaka.
- Tak?
- Idź do góry i powiedz wszystkim że za chwilę śniadanie - chłopak posłusznie powędrowała na piętro i wszystkich poinformował. Już po chwili wszystko znalazło się na stole w salonie a my tak jak poprzedniego wieczoru siedzieliśmy w pełnym składzie jedząc i rozmawiając. Naprawdę bardzo polubiłam całą rodzinę. Po zjedzonym posiłku pomogłam wszystko uprzątnąć po czym udałam się do pokoju gdzie siedział Niall.
- Idziemy na spacer? - spytał.
- Już byłam z Amare na spacerze.
- Ale ja nie chce iść z Amare tylko z Tobą - odpowiedział słodkim tonem robiąc przy tym maślane oczka jak kot ze Shreka.
- To zmienia postać rzeczy - uśmiechnęłam się po czym zaczęłam ubierać.
Spacerowaliśmy spokojnie miejscowymi uliczkami. Zaszliśmy o wiele dalej niż ja rano i nie miałam pojęcia gdzie jesteśmy ale byłam z Niallem i dobrze wiedziałam że on wie co robi. Spacer był bardzo przyjemny. Zostawiliśmy w domu telefony by nikt nam nie przeszkadzał i powolnym krokiem trzymając się za ręce szliśmy przed siebie. Po drodze wstąpiliśmy do jakiejś małej kawiarni by napić się kawy. Gdy trochę się ogrzaliśmy poszliśmy dalej. Było naprawdę cudownie. Rozmawialiśmy o wszystkim. O Irlandii o Polsce, o Londynie, o jego rodzinie i mojej, o szkole, o sylwestrze, o moich urodzinach, o jego pracy, o moim wypadku, o przyszłości. Jednymi słowy o wszystkim co nam tylko wpadło do głowy. Wspaniale było również to Ze Horanek pozwolił mi się zwierzyć. Powiedziałam mu wszystko co leży mi na sercu. Powiedziałam Ze bardzo spodobała mi się jego rodzina,  że to najwspanialsze Święta jakie dotąd przeżyłam i że nie jestem pewna czy dobrze zrobiłam przyjmując bransoletkę od Maury. Napomknęłam również że niepokoi mnie to jak się oddalam od swojej rodziny i że martwię się tym co będzie po nowym roku jak Niall będzie musiał wyjechać w trasę. Nie podsuwał mi gotowych rozwiązań, nie dawał rad, nie przerywał mi ani nie zapewniał że wszystko będzie w porządku. Po prostu słuchał i na koniec powiedział że damy sobie radę. Byłam przekonana że mówi prawdę.
Właśnie czegoś takiego potrzebowałam od niepamiętnych czasów. Oderwania się od rzeczywistości. Spokoju, relaksu i wygadania się. Po tym spacerze czułam się o wiele lepiej jeśli chodzi o mój stan psychiczny jeśli jednak chodzi o stan fizyczny to wiedziałam że przez te mrozy będę chora.
- Chodź wracamy do domu bo jesteś przemarznięta - powiedział w porę Niall i obraliśmy kierunek zwrotny.

**********************************************************************************
Hej Misie <3
Jak widać w tym rozdziale jest trochę więcej opisów i przemyśleń Samanthy niż dialogów.
Mam nadzieję że Wam to nie przeszkadza.
Chciała po prostu nieco przybliżyć Wam to co czuje Sami i jakie ma poglądy odnośnie całej tej sytuacji i Świąt w Irlandii.
Myślę że rozdział wyszedł mi nie najgorszy :)

Bardzo, bardzo, bardzo dziękuję za ponad 20 000 wyświetleń! 

Jesteście WSPANIALI! ;*

Kocham,
Sami<3