Rozdział 37

Dni leciały niewyobrażalnie szybko. Za oknem sypał już pierwszy śnieg a świąteczna atmosfera dawała się we znaki. Każdy dzień spędzałam z Niallem, chciałam się nim nacieszyć. Jeździliśmy po sklepach, kupowaliśmy prezenty, chodziliśmy na spacery. Jak widać mój wypadek ma i swoje plusy. Moja noga miała się już lepiej, siniaki i zadrapania znikały i na moje szczęście reszta domowników zaczęła mnie traktować normalnie a nie jak jakąś kalekę. Nawet nie wiem kiedy ten czas tak minął a już mamy 20 grudnia. Dwa tygodnie przeminęły w ekspresowym tępię i to właśnie dziś Olivia, Harry, Louis i Liam rozjeżdżali się do swoich rodzin. Dziś był ostatni dzień przed ponad tygodniową rozłąką bo umówiliśmy się że wracają dopiero 30 grudnia na moją urodzinowo-sylwestrową imprezę.
Gdy przyszedł czas pożegnania o mało co się nie poryczałam. No szczerze powiedziawszy niesamowicie się zżyłam z tymi głupkami i będę za nimi tęsknić. Są moją rodziną, najukochańsza siostrzyczka i wspaniali bracia. Całe szczęście że to tylko tydzień bo dłużej naprawdę bym nie wytrzymała.
- No to do zobaczenia Sami - pożegnała się Olivia mocno się we mnie wtulając.
- Do zobaczenia Oli. Życzę Ci wesołych Świąt. Masz tam odpoczywać, dobrze się bawić no i pozdrów rodziców - powiedziałam nie wypuszczając przyjaciółki z uścisku.
- Oczywiście, jak sobie życzysz - zaśmiała się. Następny w kolejce do pożegnania był Louis.
- Wesołych Świąt Sami.
- Wesołych Świąt Lou - powiedziałam i również go uścisnęłam. - No Harry ty tam też wypoczywaj i nie kręć z żadną panienką na boku - zażartowałam grożąc mu palcem. No i w końcu nadeszła pora na Liama. Z pewnością będę za nim bardzo tęsknić. Wiele mu zawdzięczam.
- No to do zobaczenia za tydzień - powiedziałam przytulając się
- Do zobaczenia. Uważaj na siebie i proszę postaraj się do nas wrócić w jednym kawałku - chłopak pocałował mnie czule w czoło i w tym momencie odchrząknął Niall.
- Bo będę zazdrosny, to moja dziewczyna! - wszyscy się zaśmiali. Na sam koniec chłopcy podali sobie ręce, życzyli nawzajem mile spędzonych dni i już po chwili czwórka przyjaciół zniknęła nam za drzwiami. Zostaliśmy sami. Ja, Niall i Zayn.
- No to mamy jeszcze cztery dni czasu - powiedział po chwili Niall.
- Wy macie cztery dni czasu - poprawił go Malik.
- Jak to? - Horan chyba nie bardzo wiedział o co chodzi z resztą ja tak samo.
- No bo jadę na te cztery dni do Perrie a potem do siebie do rodziny. Sory że Wam nie powiedziałem - zaczął się tłumaczyć mulat.
- Nie no spoko - powiedziałam. - A kiedy jedziesz?
- Za jakąś godzinkę - odpowiedział z uśmiechem. Już na pierwszy rzut oka dało się zauważyć że naprawdę bardzo chce spędzić ten czas z Perrie. Kochał ją a ja życzyłam im jak najlepiej.
Prawie punktualnie tak jak chłopak zapowiedział opuścił nasz domek oczywiście uprzednio się żegnając. Wyściskał mnie za wszystkie czasy, prosił bym uważała, nie dała się sprowokować Laurze i bym pamiętała co mi mówił. Miałam zamiar go posłuchać.
No to teraz zostałam absolutnie sama z moim Horankiem.
- No to co chciała byś robić mała? - spytał chłopak.
- Hymm... spacer i kawa? - zaproponowałam.
- Bardzo chętnie - odpowiedział z uśmiechem ubierając kurtkę.
Tak bardzo lubiłam te nasze spacery. Nie wiem dlaczego, nie było w nich nic niezwykłego po prostu dwoje ludzi spaceruje sobie uliczkami Londynu trzymając się za ręce i rozmawiając. Jednak coś mnie w tym urzekało. Uwielbiałam właśnie w ten sposób i z tą osoba spędzać czas. Potrafiliśmy wędrować dobrze znaną mi już trasą przez godziny. Zdarzało się że wychodziliśmy po południu a wracaliśmy gdy było już ciemno. Tak też było tym razem.
- Niall, kto weźmie Amare na święta? - spytałam gdy zbliżaliśmy się już do domu.
- No jak to kto, ty. To przecież twój psiak.
- No tak ale nie wiem co powiedzą na to rodzice - odpowiedziałam szczerze.
- O jacie nie przejmuj się tak nimi. Weź Amare, jak z nią przyjdziesz to przecież jej nie wyrzucą, prawda? - przez moment musiałam się zastanowić. Może to było głupie z mojej strony bo odpowiedź była oczywista no ale po moich rodzicach można się wszystkiego spodziewać.
- Tak, tak - przytaknęłam po chwili.
Otworzyliśmy drzwi domu i weszliśmy do środka. Panowała w nim niewyobrażalna ciszy. Nigdy ale to naprawdę nigdy nie było tu tak cicho. Udaliśmy się pomału schodami na piętro by położyć się spać.
- Niall? - zatrzymałam chłopaka ciągnąc za rękaw bluzy.
- No?
- Mogę spać dzisiaj z tobą? Jakoś tu dziwnie jak nikogo nie ma - chłopak się zaśmiał.
- Ależ oczywiście, nie będę miał nic przeciwko - odpowiedział złączając nasze usta w czułym pocałunku.
Noc minęła nam bardzo miło i spokojnie podobnie jak dwie kolejne. Mimo iż byliśmy sami to nie mieliśmy jakiegoś specjalnego planu na te dni więc przez codzienne czynności i zwykłą rutynę czas upłynął nam naprawdę szybko. Ani się nie obejrzeliśmy a już był 24 grudnia. Dla wielu osób jest to tak wspaniały dzień. Mają okazję spotkać się w gronie rodziny by zjeść wspólnie posiłek, razem się pomodlić i po prostu spędzić przyjemnie czas w świątecznej atmosferze. Jeśli chodzi o mnie to nie za bardzo wiedziałam czy mam się cieszyć. Niby jadę spotkać się z rodziną ale z najbliższą mi osoba muszę się rozstać. Jednak trochę smutno.
Do południa kilkukrotnie sprawdziliśmy swoje bagaże. Czy aby na pewno wszystko jest, czy niczego nie zapomnieliśmy itp. Pierwszy z domu miał wyjść Niall ponieważ lot miał na 13 a ja dopiero na 15.
- Pamiętaj żeby wszystko pozamykać. Okna, drzwi i nie zapomnij o psie - przypominał mi tuż przed wyjściem.
- Dobrze Niall o niczym nie zapomnę. Powtórzyłeś mi to wszystko już kilka razy - zaśmiałam się.
- Ale na pewno?
- Tak na pewno a teraz jedź już bo się spóźnisz na samolot.
- No dobrze - w końcu odpuścił. - To wesołych świąt kochanie. Pamiętaj, jeśli cokolwiek będzie się działo albo jeśli będziesz chciała po prostu pogadać to dzwoń, dobrze?
- Dobrze - przytaknęłam.
- Kocham Cię Sam.
- Ja Ciebie też Niall - odpowiedziałam po czym złożyłam delikatny pocałunek na jego wargach. Staliśmy jeszcze chwilę przed drzwiami wtuleni w siebie jednak w końcu chłopak naprawdę musiał jechać. Zniknął wraz ze swoim samochodem z mojego pola widzenia. Wykorzystując jeszcze moment przed swoim lotem udałam się do pokoju by wziąć prysznic i się przebrać. Gdy opuściłam łazienkę, ubrałam na siebie bardziej wyjściowe ciuchy i zrobiłam delikatny makijaż to niespodziewanie zadzwonił mój telefon.
Odszukałam go w torebce i zerknęłam na wyświetlacz "- Mama :)".

*********************************************************************************
Naprawdę nie mogę uwierzyć że to już 37 rozdział! :)
Wszystko dzięki Wam. Nie było by czytelników to nie było by też bloga. Dziękuję <3
Przed nami jeszcze jakieś 20 rozdziałów więc jesteśmy już za połową!
Mam nadzieję że ten rozdział podoba Wam się równie bardzo jak poprzednie ;)

Kocham,
Sami <3