Rozdział 54

PERSPEKTYWA NIALL'A

Rozwścieczona Samantha ubrała buty, kurtkę i bez namysłu wybiegła z domu. W jej ślady oczywiście poszła jej matka a zaraz potem dołączyłem ja i reszta naszej ekipy. Nie do końca ogarniałem co się dzieje. Wiedziałem że jej rodzice są nie obliczali ale żeby do tego stopnia? Pani Hale ponownie szarpnęła Sam za rękę tym razem wyraźnie mocniej. Dziewczyna się wyrwała i wyleciała prosto na ulice. Odwróciła się na ułamek sekundy i zobaczyłem jej przerażony wzrok. Kilka sekund później wjechał w nią rozpędzony samochód. Wszyscy wrzasnęli z przerażenia a dziewczyny zaczęły piszczeć. W momencie znalazłem się obok bezbronnego i słabego ciała Sam które leżało bezwładnie na ulicy. Dziewczyna była cała zakrwawiona i nie mogła się ruszyć. Jej powieki zaczęły delikatnie drgać usilnie próbując pozostać otwarte. Wszyscy do nas podbiegli a kierowca czym prędzej odjechał. Byłem rozwścieczony. Jak można być takim tchórzem?! Jak można tak po prostu uciec?! Nie miałem jednak ani siły ani czasu się nad tym zastanawiać. Teraz najważniejsza była dla mnie Sam i nasze dziecko. Dziewczyny zaczęły płakać a ja panikować.
- Sam błagam nie rób mi tego! - wydusiłem z siebie w końcu. - Słyszysz?! Nie zamykaj oczu! - jednak na marne. Sam opadła z sił. - Zadzwonił ktoś po pogotowie?
- Tak, zaraz tu będą - odpowiedział drżącym głosem Liam.
- To wszystko Pani wina!! - wrzasnąłem w kierunku matki Sam.
- Nie próbuj mnie obarczać winą! Sama wybiegła na ulicę - jak ona mogła tak mówić i to z takim spokojem. Zerwałem się na równe nogi i podszedłem do niej. Miałem ochotę jej wszystko wygarnąć. Powiedzieć jak bardzo zraniła własną córkę i jak bardzo ona cierpiała jednak powstrzymali mnie chłopcy chwytając za ręce i skutecznie odciągając.
- Daj spokój Niall, jesteś zdenerwowany - zaczął Malik.
- Zostawcie mnie - wysyczałem przez zaciśnięte zęby i z powrotem spocząłem przy Samanthcie. Chwyciłem ją za rękę i delikatnie położyłem głowę na brzuchu. Byłem totalnie zagubiony i bezradny. Nie mogłem absolutnie nic zrobić bo to mogło by tylko pogorszyć sytuacje. Musieliśmy czekać na pogotowie które na szczęście pojawiło się stosunkowo szybko. Zabrali Sam do karetki i pozwolili wsiąść tylko mi oraz jej matce.
- Bez obaw, dojedziemy autem - rzucił w moim kierunku Liam po czym drzwi się zamknęły i ruszyliśmy. Nie pozostało mi nic jak siedzieć z boku i przyglądać się jak ratują moją narzeczoną i dziecko. Schowałem twarz w dłoniach i łzy mimowolnie zaczęły spływać po moich policzkach.
Po kilku minutach zatrzymaliśmy się i ktoś otworzył drzwi z zewnętrznej strony pomagając wyjąć nosze. To był chyba jakiś lekarz. Popędzili do budynku a ja zaraz za nimi nie zawracając sobie zbytnio głowy tym czy matka Sam jest za mną czy może raczej już sobie poszła.
Sam na noszach w otoczeniu grupki ludzi skierowała się nieprzytomna wprost na salę operacyjną gdzie mi niestety już nie pozwolono wejść. Kazano mi czekać, więc czekałem. Siedziałem pod drzwiami sali nie mogąc się nigdzie dalej ruszyć. Po kilku minutach dołączyła do mnie cała reszta. Dziewczyny były całe zapłakane a chłopcy posyłali mi tylko współczujące spojrzenia.
- Wiesz cokolwiek? - spytał Liam siadając obok mnie.
- Nic. Do tej pory nikt stamtąd nie wyszedł a mnie nie wolno tam wejść - odpowiedziałem.
- Co z jej matką?
- Jest gdzieś tu nie daleko ale najwyraźniej woli trzymać się zdała ode mnie - odparłem.
- No tak - Payne spuścił głowę z rezygnacją.
Wstałem i odszedłem kawałek dając mu tym samym do zrozumienia że nie mam ochoty z nikim rozmawiać. Nie chciałem niczyjego współczucia, chciałem by Sami była tu ze mną i by to wszystko okazało się po prostu jednym wielkim koszmarem. Nie wiem dlaczego ale przez ten tłok w mojej głowie nie mogłem przestać obarczać się winą. Mogłem ją przecież zatrzymać i nie pozwolić wybiec na ulicę, mogłem nie wpuszczać matki Sam do naszego domu, przecież już wystarczająco namieszała w naszym życiu. Gdybyśmy na życzenie Sam zostali chociaż jeden dzień dłużej na Hawajach by ją w ten sposób uszczęśliwić to przecież całe to zdarzenie mogło nie mieć miejsca. Do jasnej cholery! Może chociaż gdyby obudziła się pięć minut później to ten dzień potoczył by się inaczej! Mogłem temu zapobiec na tak wiele sposobów a nie zrobiłem tego. Nie zrobiłem nic co mogło by uchronić moją narzeczoną i dziecko.
Nerwowo chodziłem tam i z powrotem po korytarzu próbując to wszystko jakoś pojąć, objąć rozumem.
- Niall co się z tobą dzieje? - spytała zatroskana Olivia podchodząc do mnie. Martwiła się.
- To moja wina - powiedziałem po cichu bardziej do siebie niż do niej. Wypowiedzenie tych słów na głos utwierdziło mnie w tym. Po części to naprawdę była moja wina.
- Niall nie mów  tak. Ty tutaj nie zawiniłeś - próbowała mnie pocieszyć.
- Jak to nie?! - spytałem oburzony. - Wystarczyło by że nie wpuścił bym tej wariatki do domu i to by się nie wydarzyło! - zacząłem krzyczeć. Po chwili znaleźli się obok nas chłopcy.
- Co się dzieje? - spytał Malik.
- Jest zdenerwowany i zmęczony. Obwinia się za to co się stało - wyjaśniła bezsilnie Oli.
- Niall, uspokój się, odpocznij i postaraj się na chwilę o tym nie myśleć - zaczął Zayn jednak mu przerwałem.
- Nie myśleć?! Moja narzeczona leży w tym momencie na stole operacyjnym, nie wiadomo czy ona i dziecko przeżyją a ja mam o tym nie myśleć?! - spytałem oburzony sądząc że może się przesłyszałem. Chłopak widocznie się zmieszał uświadamiając sobie co przed chwilą powiedział.
- Niall... - podjął tym razem rozmowę Liam.
- Dość! - wrzasnąłem. - Dajcie mi wszyscy święty spokój! - po tych słowach wyminąłem ich i chciałem wyjść się przewietrzyć ale nagle z sali wyszedł lekarz. Zatrzymałem się niepewnie i zawiesiłem na nim wzrok.
- O co chodzi? - spytał wpatrując się we mnie.
- Co z nią? - zadałem pierwsze pytanie jakie nasunęło mi się na myśl.
- A Pan to?
- Przepraszam - w momencie oprzytomniałem. - Niall Horan, narzeczony.
- Ach tak - powiedział lekarz. - Niech Pan pójdzie za mną do gabinetu. - poprosił i ruszył korytarzem zostawiając mnie z tyłu.
Po chwili siedzieliśmy w ciszy w jego gabinecie. Jedyne co było słychać to zegar tykający na ścianie oraz nasze nierówne oddechy.
- Panie Horan, wie Pan że przywieziono ją tutaj w bardzo ciężkim stanie? Miała wiele obrażeń zewnętrznych i wewnętrznych. O mało nie doszło do wykrwawienia.
- Tak wiem. - odpowiedziałem spokojnie. - Czy ona umarła? - spytałem starając się nie załamywać głosu.
- Nie - odparł lekarz a mnie kamień spadł z serca. - Przeprowadziliśmy skomplikowane operacje i wszystko może się zdarzyć więc niech Pan nie liczy na zbyt wiele. Kilka kolejnych godzin będzie decydujących. Jeśli nie pojawią się komplikacje, przeżyje w innym wypadku - przerwałem mu nie chcąc wiedzieć co będzie w innym wypadku. Nie chciałem tego słyszeć.
- Co z dzieckiem?
- No cóż... - odetchnął ciężko.

*********************************************************************************
To już ostatni rozdział! Naprawdę nie mogę w to uwierzyć. Jeszcze tylko epilog i na dobre pożegnamy się z tymi bohaterami :)
Bardzo Wam wszystkim dziękuję za to że ze mną jesteście! Za to że czytacie, komentujecie i motywujecie! Nie ważne czy jesteście ze mną od prologu czy od połowy opowiadania - i tak jestem ogromnie wdzięczna. Bez waszego wsparcia nawet nie zaczęła bym pisać tej historii. Wiadomo, znalazły się osoby które mnie hejtowały jednak mnie to nie zniechęciło a wy stawaliście  w mojej obronie ;*
Kocham Was wszystkich najmocniej na świecie! Mam nadzieję że spotkamy się przy kolejnym opowiadaniu <333

Kocham,
Sami<3