Rozdział 49

Po kilku godzinach podróży już po raz drugi stałam pod drzwiami domu Horanów wraz z Niallem i naszymi walizkami czekając aż ktoś nam otworzy. Tym razem również w drzwiach ukazała się Maura. Zaprosiła nas serdecznie do środka i poprosiła byśmy się rozgościli. Ściągnęliśmy buty, chłopak pozbył się swojej kurtki a ja zostałam w swetrze żeby puki co maskować brzuch. Nie chciałam by domownicy dostrzegli ciążę za nim im o niej powiem.
- Siądźcie z Bobby'm w salonie a ja przyniosę ciasto - powiedziała radosnym głosem kobieta po czym zniknęła w sąsiednim pomieszczeniu. Wróciła po jakiś dziesięciu minutach w ręce trzymając tackę z sernikiem, czekoladowym ciastem oraz świeżo zaparzoną herbatą.
- No więc co Was tu sprowadza? - spytał ojciec Nialla gdy już wszyscy w spokoju siedzieliśmy na
kanapie.
- No więc mamy dla Was dwie nowiny i mamy nadzieję że obie Was ucieszą - zaczął Niall.
- O co chodzi? - dopytywała zniecierpliwiona Maura.
- Pierwszą nowinę może ja przekażę - dodał po chwili Horanek spoglądając na mnie by sprawdzić czy nie mam nic przeciwko. - Oświadczyłem się Samanthcie - powiedział.
- Co? Kiedy? - Bobby był wyraźnie zszokowany.
- W sylwestra.
- I dopiero teraz nam o tym mówicie? - spytał zdziwiony mężczyzna.
- No tak, jakoś wcześniej nie było czasu a to raczej nie są wieści na telefon - wyjaśniłam.
- Masz rację - poparła mnie Maura. - No to gratulacje dzieci! - wrzasnęła i zaczęła nas przytulać.
Gdy emocje już nieco opadły i skończyły się pytania kiedy planujemy ślub, jaki to będzie miesiąc i gdzie się pobierzemy, matka Nialla przypomniała sobie że była jeszcze druga nowina.
- No bo chodzi o to... o to że ... - zaczęłam mówić jąkając się. Nie myślałam że aż tak będę się stresować. Horanek uścisnął moją dłoń. - Chodzi o to że jestem w ciąży - powiedziałam w końcu i nastała cisza.
- Który miesiąc? - spytała Maura.
- Piąty
- Gratulacje! W końcu doczekałem się bycia dziadkiem! - wrzasnął tym razem Bobby. Uśmiechnęłam się ucieszona.
- Ja również gratuluję - dodała z entuzjazmem kobieta. - Chłopczyk czy dziewczynka? Wiecie już?
- Tak, wiemy. To będzie dziewczynka - odparłam.
- Ooo... Będę miała wnuczkę. Wspaniale! Ale dzieci, przemyśleliście to? Dacie sobie radę?
- Mamo, wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Sam ma załatwione nauczanie indywidualne ja puki co w miarę ograniczę próby by być z nią częściej w domu a dziecko przyjdzie na świat pod koniec sierpnia gdy już nie będę miał tak napiętego grafiku - Niall był w stu procentach pewny tego co mówi.
- Obyś miał rację. Pamiętajcie że w razie czego zawsze możecie na nas liczyć.
- Dziękujemy - powiedziałam naprawdę wdzięczna za te słowa. To że miałam oparcie w rodzicach Nialla naprawdę wiele dla mnie znaczyło.
Siedzieliśmy w salonie rozmawiając do późnego wieczora. Mieliśmy sobie wiele do powiedzenia a Bobby z Maurą chcieli wiedzieć absolutnie wszystko. Pytali jak oboje przyjęliśmy nowinę o ciąży, kiedy ja się dowiedziałam, czy teraz dbam o siebie, czy zdrowo jadam i w jaki sposób Niall mi pomaga. Po opowiedzeniu wszystkiego powiedzieli że są z nas dumni i cieszą się że tak dobrze sobie radzimy. Ich zdaniem ja i Niall jesteśmy gotowi na to by iść razem przez życie z dzieckiem u boku.
Te dwa dni pobytu w Irlandii minęły nam bardzo szybko. Spędziliśmy je w miłej atmosferze. Miałam tylko nadzieję że tak samo będzie w Polsce. Może coś się zmieniło, może zrozumieli że nie traktowali mnie tak jak powinni. Przecież jestem ich córką.
Gdy przyszła chwila pożegnania mieliśmy sobie najwięcej do powiedzenia. Maura i Boby dziękowali nam za to że przylecieliśmy i poprosili byśmy wpadli jeszcze przynajmniej raz przed narodzinami dziecka. Obiecaliśmy to zrobić. Prosili bym była spokojna, dbała o siebie i stwierdzili że wszystko ma za mnie robić Niall. Po pożegnaniu opuściliśmy dom przed którym czekała już na nas taxówka. Pora na drugi punkt naszej podróży. Ten zdecydowanie gorszy i mniej przewidywalny.
- I widzisz, nie było tak źle - zwrócił się do mnie Niall gdy byliśmy już na lotnisku.
- Masz rację. Bardzo dobrze to przyjęli - odparłam przytulając się do niego.
- Wizytę u twoich rodziców też przetrwamy - dodał a ja nie odpowiadając po prostu ruszyłam za nim do samolotu. Ten lot był dłuższy i bardziej męczący. Nie wiem, może to przez stres ale kompletnie nie potrafiłam zasnąć, przeciwnie Niall. Spał jak zabity. Wyciągnęłam z jego plecaka słuchawki, podłączyłam do telefonu i zanurzyłam się w kojących dźwiękach mojej ulubionej muzyki.
Po jakimś czasie poinformowano nas że będziemy lądować. Delikatnie szturchnęłam Nialla żeby się obudził jednak na marne.
- Nial wstawaj - powiedziałam a on dalej nic. Postanowiłam sięgnąć po bardziej drastyczne metody i zaczęłam go łaskotać. W momencie się ocknął i zaczął  wyrywać.
- Co się dzieje? - spytał zdezorientowany.
- Zaraz lądujemy - odparłam ze śmiechem.
Po chwili staliśmy już na lotnisku czekając na taxówkę. Teraz to już będzie tylko moment. Za chwilę wszystko się rozstrzygnie. Na samą myśl o bliskim spotkaniu z moimi rodzicami przechodziły mnie dreszcze.
- Nie denerwuj się tak. Będzie dobrze - próbował mnie pocieszać Horanek.
- Nie będzie. Czuje to - chłopak nie zdążył nic powiedzieć bo właśnie podjechała nasza taxówka. W mgnieniu oka znaleźliśmy się pod moim rodzinnym domem. Tak długo mnie tu nie było a pamiętałam każdy najmniejszy szczegół z tej okolicy. Podeszłam do drzwi domu i przycisnęłam na dzwonek. Otworzyła nam uśmiechnięta matka.
- Cześć kochanie jak dobrze cię widzieć! - mówiła bacznie obserwując Niall. Pierwszy raz widziała go na żywo.
- Ciebie też dobrze widzieć mamo. Mogła byś z ojcem mówić po angielsku? Chciała bym żeby Niall wszystko rozumiał i mógł z nami rozmawiać - poprosiłam.
- Oczywiście. Witam jestem matką Samanthy - zwróciła się do chłopaka.
- Dzień dobry - przywitał się grzecznie chłopak.
- Wejdźcie - zaprosiła nas do środka zamykając za nami drzwi.
Zostawiając walizki w przedpokoju powoli skierowaliśmy się do salonu.
- Gdzie tata i Laura? - spytałam ciekawa.
- Tata musiał na chwilę skoczyć do biura a twoja siostra jest u koleżanki i wróci jutro wieczorem.
- Yhy - dziękowałam w duszy Bogu że będę mogła w spokoju porozmawiać z rodzicami.
- Puki co może idźcie się przespać. Chodź Niall, pokażę Ci twój pokój - zaproponowała mama. Chłopak wziął walizkę i za nią podążył. Ja ruszyłam do swojego pokoju.
Weszłam do środka i dopiero teraz uświadomiłam sobie jak wiele rzeczy zostawiłam. W końcu wtedy jeszcze nie wiedziałam że będę chciała zostać na stałe w Londynie. Podeszłam do szafy i wyciągnęłam sportową torbę. Ponieważ nie chciało mi się spać zaczęłam pakować wszystkie rzeczy które mogą mi się przydać i których nie chce tu zostawić. Potem poszłam pod prysznic by się odświeżyć, przebrałam się, sprawdziłam telefonem a potem ruszyłam do pokoju Horanka by sprawdzić czy śpi. Delikatnie otworzyłam drzwi. Chłopak leżał na łóżku z słuchawkami na uszach. Położyłam się obok niego i mocno wtuliłam.
- Nie śpisz? - spytał zdziwiony.
- Nie, a ty czemu nie śpisz?
- Jakoś nie mogłem zasnąć.
- Chodź na dół. Trzeba z nimi pogadać. Widziałam auto ojca na podjeździe. Wrócił.
- Okej
Podnieśliśmy się z łóżka i zeszliśmy na dół. Rodzice siedzieli w salonie.
- Cześć tato - przywitałam się.
- Cześć słonko - powiedział całując mnie w czoło. - A kto to? - spytał patrząc na Nialla.
- Dzień dobry, jestem Niall.
- Miło poznać - odparł tata podając chłopakowi dłoń.
- Możemy porozmawiać? - spytałam.
- To może ja najpierw zrobię kawę - zaproponowała mama. Zasiedliśmy w salonie a ta po jakiś dziesięciu minutach dołączyła do nas z czterema kubkami gorącego napoju.
- O czym chcecie porozmawiać? - spytał tata.
- Powiemy prosto z mostu - zaczął Niall. Wziął głęboki wdech. - Samantha jest w ciąży.
- Co!!? - moja mama wrzasnęła tak głośno że na pewno słyszeli nas wszyscy sąsiedzi. - Jak to jest w ciąży!?
- Normalnie. Jestem w piątym miesiącu - powiedziałam. Ojciec siedział wyraźnie nad czymś myśląc a mama jak to moja mama, dostała furii.
- Jak mogłaś?! Tak to jest spuścić Cię z oka. Nie było Cię pół roku w domu, wracasz z brzuchem. Nie wysłaliśmy cię do Londynu po to byś się puszczała! - wrzeszczała na cały dom.
- Uspokój się - poprosił tata.
- Nie nie uspokoję się!
- Mamo przestań!
- To ty! Na pewno ją do tego zmusiłeś - zwróciła się do Nialla.
- Mamo daj sobie spokój to nie jego wina.
- Nie można Cię na chwilę spuścić z oka!
- Na chwilę?! Nie odzywałaś się do mnie przez kilka miesięcy! Odwołałaś święta, nie zadzwoniłaś w moje osiemnaste urodziny a przez kilka kolejnych miesięcy nie wysłałaś nawet sms'a!
- Nie było czasu. Byłam z ojcem zajęta.
- Tak, brawo! Świetne wytłumaczenie. Tego się po tobie spodziewałam! Zawsze taka byłaś i nigdy o mnie nie dbałaś! Interesują cię tylko twoje potrzeby bo jesteś wredną, zakłamaną egoistką! - po chwili poczułam falę gorąco rozlewającą się po moim policzku. Własna matka mnie uderzyła.
- Co Pani wyprawia!!? - wrzasną Niall w momencie do mnie podchodząc.
- Ja jestem egoistką? Ty jesteś zwykłą zdzirą! Masz dopiero osiemnaście lat! Nie wracasz do tego Londynu, słyszysz? Zostajesz w Polsce!
- Co to to nie! Już przenigdy nie zamieszkam z tobą pod jednym dachem. To był największy błąd mojego życia. Już dawno powinnam się z tond wynieść. Nie wiem jak wytrzymałam z tobą tyle czasu codziennie musząc Cię oglądać - w matce aż się gotowało. Stanowczo do mnie podeszła i chwyciła za ramię.
- Kochanie zostaw ją - prosił tata próbując ją odsunąć jednak na marne.
- No dalej, uderz mnie z drugiej strony. Tylko na tyle Cię stać. Już nic nie znaczysz w moim życiu! Mam nadzieję że to do Ciebie dotarło!
- Zamknij się i posłuchaj! - jeszcze chyba nigdy nie była taka wściekła.
- Nie, to ty się zamknij i posłuchaj. Dla mnie już nie istniejesz! Jesteś dla mnie martwa. Zupełnie jak bym nigdy nie miała matki! - wrzasnęłam i wybiegłam z domu.

********************************************************************************
Jest i pobyt w Irlandii i w Polsce :)
Zaskoczeni reakcją rodziców Nialla i Sami czy może właśnie tego się spodziewaliście?
 Dziękuję za to że czyatcie ;*

Kocham,
Sami<3